Έχουμε χάσει πολύ χρόνο

Το καλό με τα μπλογκ είναι ότι μπορείς να δημοσιεύεις σκόρπιες σκέψεις και να μην σε παρεξηγεί κανένας.

-Του Σωτήρης Σιαμανδούρα

Έχουμε χάσει πολύ χρόνο και θα τα πω έτσι κοφτά και γρήγορα για να μη χάνουμε κι άλλον. Μακάρι να βρω τον χρόνο να στα εξηγήσω και καλύτερα.

Αγάπη μου, θα μας πετάνε από τα σπίτια και θα μας κόβουν το νερό. Οι φίλοι μας από τη Βολιβία και την Ισπανία τα περάσαν ήδη.  Μην αμφιβάλεις,  έχουμε χάσει πολύ χρόνο.

Αγάπη μου, οι δικές μας φαβέλες απλώνονται κι αυτές γκαστρωμένες με πολύ οργή, όσο κι αν τους χαμογελάει γλυκά το ανθρώπινο πρόσωπο των μνημονίων. Οι φίλοι μας από τη Βραζιλία τα περάσαν ήδη.  Μην αμφιβάλεις, έχουμε χάσει πολύ χρόνο. 

Αγάπη μου, αν αντισταθείς, δεν ξέρεις τι μπορεί να στείλουν εναντίον μας, τα πρόσωπά τους είναι όλα τα απαίσια πρόσωπα. Οι φίλοι μας από την Ουκρανία, τη Συρία, το Μεξικό, τα περάσαν ήδη. Μην αμφιβάλεις, έχουμε χάσει πολύ χρόνο.

Αγάπη μου, οι δολοφόνοι του Παύλου είναι ζωντανοί και περιμένουν στη γωνία.

Αγάπη μου, ξέρω, πολλές φορές αισθάνεσαι ασφάλεια να βλέπεις μια σκακιέρα. Δεν βλέπεις ότι ο κόσμος έχει όλα τα χρώματα, ότι οι τρελοί του δεν είναι μόνο δύο και δύο ίσον τέσσερις, ότι τα περιθώρια στενεύουν κι απλώνονται κιρκάδια; Δεν βλέπεις αγάπη μου ότι δεν χωράει ο κόσμος στη σκακιέρα σου;  Η τακτική  μας έφερε ως εδώ. 

Αγάπη μου, κι εγώ ξέρω σκάκι, μη με παρεξηγείς. Αλλά μήπως για μια φορά να λέγαμε απλώς την Αλήθεια;  Έχει και στο σκάκι αποκαλύψεις. Αν απλώς λέγαμε όλοι μαζί την Αλήθεια;

Ας πούμε, ότι το παιχνίδι το πούλησε ο αρχηγός ήδη από τον Σεπτέμβρη του 2012. Ότι έκανες υπομονή και πάλευες συσχετισμούς. Ότι κάπου έπρεπε να φωνάξεις και δεν φώναξες, γιατί σου φάνηκε σαν διέξοδος η εξουσία και η υπομονή σου είχε τελειώσει. Αχ, αυτή τη μικρή ανάσα που ζήτησες, την πληρώσαμε πολύ ακριβά.

Ας πούμε, ότι οι σημαίες σου είναι σκισμένες γιατί τις πατήσαν κάτι τεθωρακισμένα, πολύ παλιά, στην Ουγγαρία. 

Ας πούμε, ότι κι εσύ φοβάσαι. Θες μια λύση σίγουρη, υπολογισμένη. Αυτιστικά επαναλαμβάνεις τον Βλαδίμηρο, τη ΝΕΠ, μια καταστροφή σχεδιασμένη κεντρικά. Τα σκυλιά νιώθουν τον φόβο σου και μας καταδιώκουν. Αν απλώς έδινες τον λόγο στην κοινωνία, στις καθαρίστριες, στις ξενοδοχοϋπαλλήλους, στις νοσηλεύτριες; Μήπως θα είχαν να μας πουν περισσότερα από τα στελέχη και τους οικονομολόγους σου; Μήπως η απάντηση στην οικονομία είναι η δημοκρατία; 

Αγάπη μου, δεν αντέχω άλλους λόγους και δεν έχω χρόνο για διαδικασίες. 

Αγάπη μου, δεν θέλω να κουβαλήσω άλλο αυτή την κοκκινοσκουφίτσα. Το τελευταίο καρφί σε αυτό το φέρετρο μπήκε ήδη. Μπορεί να σου αφήσω ένα λουλούδι, αλλά δεν θα σε ακολουθήσω βαθιά μέσα στη γη. Γέρασες άλλωστε. Κάνε λίγο στην άκρη να χαρείς τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου. Αυτά είναι το  πιο μεγάλο σου έργο, η διαθήκη σου.

Αγάπη μου, δεν έχουμε άλλο χρόνο, πάρτο αλλιώς τώρα.  Στο σπίτι μας το κοινό έπεσε κακό μεγάλο. Σκούπισε τα δάκρυα του παιδιού, σήκωσε το βάζο, πάρε από τον ώμο τη μάνα μας με τα σκισμένα ρούχα και πάμε. Τώρα. Δεν χρειάζονται άλλες φωνές και τραύματα. Τώρα πάμε, τώρα.

Η «Θεωρία» αποχαιρετά την ΕΡΤ

Ως παραγωγοί της εκπομπής «Η Θεωρία παίρνει θέση», θα θέλαμε καταρχήν να ευχαριστήσουμε τους εργαζόμενους της ΕΡΑ Ιωαννίνων που μας έδωσαν τον χώρο να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας, πράγμα καθόλου δεδομένο, όπως γνώρισαν από πρώτο χέρι οι αλληλέγγυοι/ες της Αθήνας. Κατά δεύτερον, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους χιλιάδες ακροατές που αγκάλιασαν την εκπομπή σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας. Ήταν μια υπέροχη, σχεδόν ερωτική εμπειρία για μας, που μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε, να δημιουργήσουμε, να μεγαλώσουμε κι εμείς μεγαλώνοντας το εγχείρημα. Ωστόσο, ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε αυτό το μικρόφωνο, για μια σειρά λόγους, όλους προφανείς.

Η εθελοντική παρουσία μας στο πρόγραμμα της ΕΡΑ Ιωαννίνων είχε ως σκοπό την έμπρακτη αλληλεγγύη σε ένα εγχείρημα αυτοδιαχείρισης πρωτοφανούς μεγέθους για τον χώρο των ΜΜΕ σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτός είναι ο ορισμός της αλληλεγγύης, που προστάζει να σου δίνω το χέρι για να πάρεις δύναμη, χωρίς να διεκδικώ ή να περιμένω κάποιο αντάλλαγμα, αλλά γιατί η δύναμή σου είναι προϋπόθεση και για τη δική μου δύναμη. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο προσφέρει ο καθένας, ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του. Ή διαφορετικά, από κοινού παράγουμε κοινά αγαθά, αγαθά που ανήκουν στην κοινωνία και τα διαχειρίζεται ελεύθερα η κοινωνία. Αυτή η κοινή ελευθερία είναι η βάση της ελεύθερης προσφοράς. Χωρίς αυτήν, ελεύθερη –εθελούσια- προσφορά δεν νοείται.

Στο πλαίσιο ενός τυπικού κρατικού φορέα, όπως έγινε και πάλι η ΕΡΤ, οι συνθήκες αυτές εκλείπουν. Αν συνεχίζαμε να γεμίζουμε το πρόγραμμα της ΕΡΑ Ιωαννίνων αμισθί και στο νέο πλαίσιο, θα το κάναμε σε βάρος δύο θέσεων εργασίας, παράγοντας ταυτόχρονα πλούτο τα δικαιώματα του οποίου θα ανήκαν στο Κράτος και όχι στους εργαζόμενους και στην κοινωνία. Αυτό θα ήταν ενάντια στις αρχές μας. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, πέρα από τα υπόλοιπα, η δουλειά θα πρέπει να πληρώνεται. Και αν όλοι όσοι γράφουν, δημοσιογραφούν και γενικότερα δουλεύουν τζάμπα, έκαναν μία μέρα απεργία, θα αρκούσε για να αποδειχθεί πόσο το σύστημα που ζούμε βασίζεται πρώτα και κύρια στα κορόιδα. Με άλλα λόγια, ο πρώτος λόγος που σταματάμε είναι γιατί δεν είμαστε κορόιδα.

Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται άμεσα με τον πρώτο. Γενικά, πιστεύουμε ότι πρέπει να υπάρχει μια κάποια σχέση μορφής και περιεχομένου, για να μην προδίδεται το ένα από το άλλο. Πήραμε λοιπόν μέρος σε έναν αγώνα που δεν ήταν για να βλέπουμε το λογότυπο της ΕΡΤ και να συγκινούμαστε αλλά για μια ΕΡΤ ανοιχτή στην κοινωνία. Και μετά από κοντά 2 χρόνια αγώνα, διαπιστώνουμε ότι το ΔΣ διορίζεται από τον Υπουργό –λες κι είναι ΥΕΝΕΔ-, ότι η κύρια επιλογή είναι ένας κλασσικός χρυσοκάνθαρος από αυτούς που σε έναν μήνα βγάζουν περισσότερα από όσα βγάζει η μάνα σου να πλένει σκάλες 10 χρόνια, ότι μάλιστα αυτός ο κύριος είναι και ρητά μνημονιακός, διαπλεκόμενος, υβριστής των εργαζόμενων, κι από πάνω ο Υπουργός μας δουλεύει ευθέως και λέει ότι τον επέλεξε για να μην είναι κομματικός. Ειρήσθω εν παρόδω, τίποτα από αυτά δεν ήταν απαίτηση των εταίρων ή μνημονιακή επιταγή. Απλώς, έχουμε να κάνουμε με μια πολιτική ηγεσία που δεν ενδιαφέρεται να προκαλέσει τριγμούς στο υπάρχον, που αδιαφορεί για τα αιτήματα, τις ελπίδες και το όραμα της κοινωνίας και των εργαζομένων, και επιδιώκει απλώς τη διασφάλιση της συνέχισης του συστήματος με όρους καρτέλ. Πρόκειται δηλαδή για ένα νέο πολιτικό προσωπικό που δίνει εξετάσεις και γράφει νέα γραμμάτια, που θα ξεπληρωθούν κατά τρόπο ανάλογο από αυτούς που τώρα ευεργετεί, όταν κάποτε χάσει τις εκλογές. Συνεπώς, ο δεύτερος λόγος που σταματάμε είναι γιατί έχουμε την αξιοπρέπεια να το κάνουμε.

Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι δώσαμε έναν αγώνα τον οποίο τον χάσαμε τη στιγμή που τον κερδίσαμε. Δυστυχώς, ο δικός μας δρόμος, της πραγματικά αυτοδιαχειριζόμενης ραδιοφωνίας, με την κοινωνία να έχει ουσιαστικό λόγο, ο δρόμος τον οποίο ιχνηλάτησαν στις αποφάσεις, στις  ανακοινώσεις και στην καθημερινή τους πρακτική οι εργαζόμενοι-αλληλέγγυοι της ελεύθερης ΕΤ3, αυτός ο δρόμος, προς το παρόν, ηττήθηκε. Αυτό δεν είναι άσχετο με μια σειρά από τακτικές πολιτικές επιλογές, που δεν είναι της παρούσης. Αυτό που είναι της παρούσης είναι να συνειδητοποιήσουν όλοι πως «ό,τι δεν γίνεται από εμάς, δεν γίνεται για εμάς». Είναι ένα χρήσιμο μάθημα για όλα τα πεδία πολιτικοκοινωνικού αγώνα. Χωρίς πραγματική δημοκρατία, χωρίς αληθινή αυτονομία, χωρίς δομές οριζόντιες που να αποτρέπουν την απόσπαση της εξουσίας από την κοινωνία, θα καταλήγουμε πάντα να γυρίζουν εναντίον μας τα ίδια μας τα δημιουργήματα.

Δεν πειράζει. Θα προσπαθήσουμε περισσότερο και την επόμενη φορά θα πετύχουμε περισσότερο. Η «Θεωρία» θα συνεχίσει να παίρνει θέση με κάθε άλλο πρόσφορο μέσο, να δείχνει την αλληλεγγύη της, να μη χαρίζει κάστανο και να ερωτεύεται σε όλα τα πεδία. Δεν γίνεται διαφορετικά, αγαπητοί ακροατές, η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία.

«Η Θεωρία παίρνει θέση»,

17/5/2015

Υποσημείωση για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα κοινωνικά κινήματα

Κείμενο γραμμένο προεκλογικά για τη "Βαβυλωνία". Γίνεται καθημερινά ολοένα και πιο επίκαιρο.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ ασχοληθήκαμε στο προηγούμενο τεύχος. Και με τις εκλογές να πλησιάζουν, όλα τα κομμάτια είναι καλά σφηνωμένα στη θέση τους και ελάχιστα μπορούμε να παρέμβουμε στις εξελίξεις για το επόμενο χρονικό διάστημα. Επιπλέον, το πολιτικό παιχνίδι έχει πλέον τόσους αγνώστους που είναι παρακινδυνευμένη κάθε πρόβλεψη. Όταν το παιχνίδι ξεφεύγει από τους κανόνες δημοκρατικού ελέγχου και διαφάνειας, όταν ξεφεύγει από τα χέρια του λαϊκού παράγοντα, και παίζεται σε διαδρόμους και κλειστές αίθουσες, τότε παίζεται με τους όρους της σχολής του Σικάγο: τους κανόνες τους βάζει ο δεσμοφύλακας και οι φυλακισμένοι που δεν καταδίδουν χάνουν με μαθηματική ακρίβεια. Το μοναδικό αντίδοτο σε αυτή τη λογική είναι ένα παίγνιο όπου τους κανόνες τους βάζουν οι φυλακισμένοι, εμείς οι ίδιοι συλλογικά. Μόνο σε αυτές τις συνθήκες -ανοιχτές, δημοκρατικές, συλλογικές- κερδίζει η συνεργασία τις ατομικές επιλογές. Περιορισμένοι στον ρόλο του φυλακισμένου, δεν μπορούμε να έχουμε άποψη, γιατί δεν έχουμε συνολική εικόνα, και οι απόψεις μας δεν έχουν κάτι να εκφράσουν πέρα από την αγωνία του παίκτη. Έχουν δηλαδή ψυχολογική αξία και δείχνουν απλώς τις προτιμήσεις του καθενός. Αυτό δεν αλλάζει μέχρι ν’ ανοίξουμε πάλι, συλλογικά, τον δημόσιο χώρο. Συνεπώς, ένα –τόσο σύντομο- κείμενο για τις συνέπειες της κατάστασης της εσωκομματικής δημοκρατίας στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τα κοινωνικά κινήματα, μόνο ως υποσημείωση μπορεί να θεωρηθεί, υποσημείωση για το μέλλον, υπόμνηση που μπορεί και ποτέ να μη βρει παραλήπτη.  

Το κύριο πολιτικό διακύβευμα των εκλογών είναι –πράγματι είναι- η δημοκρατία στη χώρα αλλά και στην Ευρώπη. Γι’ αυτό και αποτελεί, ως αίτημα, την κύρια συγκολλητική ουσία των δυνάμεων που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, ενώ η «δημοκρατία», ως αφηρημένο αλλά και υλικό σημαίνον, αποτελεί στην παρούσα συγκυρία ένα ικανοποιητικό σημείο σύγκλισης για τις ετερογενείς κοινωνικές δυνάμεις που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως ηγεμονικό πόλο εξουσίας, η έτσι δομημένη ηγεμονική τάξη είναι καταδικασμένη να βρίσκεται διαρκώς υπό αίρεση.[i] Με απλά λόγια, σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ανοίγει μπροστά μας κανένα βασίλειο της ελευθερίας αλλά ο δημόσιος χώρος ως πεδίο σύγκρουσης των επιμέρους κοινωνικών συμφερόντων, τα οποία η επίκληση της «δημοκρατίας» μόνο εντελώς πρόσκαιρα και επιφανειακά μπορεί να συνενώσει. Πίσω από το πλήθος που θα αθροιστεί στις κάλπες στις 25 Γεννάρη σοβούν ανεπίλυτες οι αντιθέσεις των κοινωνικών τάξεων, οι νέες φαντασιακές σημασίες που κομίζει η οικολογία, η οριζόντια και ανοιχτή λογική των χειραφετητικών κινημάτων. Οι αντιθέσεις αυτές, οι ελπίδες και τα οράματά μας, είναι το πραγματικό περιεχόμενο πίσω από το αφηρημένο σημαίνον. Αυτό το πραγματικό περιεχόμενο θα κληθούμε να υπερασπιστούμε. Το ερώτημα είναι ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος.

            Η προφανής και κατ’ εμέ βέλτιστη θεωρητικά απάντηση σε μια τέτοια κατάσταση θα ήταν από μέσα. Σε ένα κόμμα των μελών, κόμμα με μηχανισμούς δημοκρατικού ελέγχου όλων των αιρετών, κόμμα με ανακλητότητα, με κυκλική εναλλαγή, με οριζόντια επικοινωνία, κόμμα με ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας με τα κοινωνικά κινήματα, κόμμα της εν σώματι δημοκρατίας, κόμμα που να παράγει την ενότητα μέσα από την πολλαπλότητα, την ενότητα θεωρίας και πράξης, «βάσης» και «κορυφής», κόμματος και εργαζομένων. Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τέτοιο κόμμα. Είναι ένα κόμμα πυραμιδοειδές και προσωποκεντρικό, όπου ακόμη και οι ρητές, συλλογικές, συνεδριακές αποφάσεις, ακόμη και το ίδιο το καταστατικό, τίθενται διαρκώς υπό αίρεση χωρίς τα κομματικά μέλη να διαθέτουν ουσιαστικό τρόπο παρέμβασης. Στις συνθήκες αυτές, με αυτή την κομματική αρχιτεκτονική, η εσωκομματική δημοκρατία περιορίζεται σε ιδιότυπο lobbying, όπου τον λόγο έχουν περίπου ανεξέλεγκτα ορατά και μη κέντρα εξουσίας εντός και εκτός κόμματος.

Αυτή η κομματική αρχιτεκτονική δεν επιτρέπει στα επιμέρους περιεχόμενα να αμφισβητήσουν ουσιαστικά την παγιωμένη εντός του ηγεμονικού σχηματισμού ιεράρχηση, λειτουργεί κατασταλτικά, πειθαρχεί την κομματική βάση και διακινδυνεύει να καταναλώσει αντί να απελευθερώσει τις συσσωρευμένες δυναμικές. Κινδυνεύουμε δηλαδή να έχουμε το αντίστροφο από το επιθυμητό αποτέλεσμα: αντί η εκλογική νίκη να οδηγήσει σε ένα καθεστώς πλουραλιστικής δημοκρατίας υπό την ηγεμονία του λαϊκού παράγοντα, υπό τον αστερισμό των κινημάτων, αυτό που συμβαίνει είναι οι λαϊκές επιθυμίες και ο κινηματικός πλούτος να καταναλώνονται θεαματικά για την εδραίωση μιας νέας εξουσίας που, μέσα από την ετερογένειά της, παράγει μια ομογενοποιητική κυριαρχία.[ii] Με απλά λόγια, στο πλαίσιο αυτό, οι επιμέρους διαφορές, ο πλούτος των εμπειριών και των νοημάτων που συγκροτούν το αριστερό αξιακό φορτίο, μετατρέπονται σε ευκόλως διαχειρίσιμο πολτό, σε αδρανές υλικό, σε απλό έρμα για τη σταθεροποίηση μιας «προοδευτικής και δημοκρατικής» διακυβέρνησης, που να μην εκφράζει πραγματικά καμία από τις επιμέρους δυνάμεις που συγκρότησαν αρχικά τον ηγεμονικό φορέα. Είναι αυτό που αναφέρεται συχνά ως «αποϊδεολογικοποίηση», διαδικασία που πετάει τις εντός του ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις έξω από την πάλη που εκτυλίσσεται γύρω από τις φαντασιακές σημασίες. Με άλλα λόγια, με την παρούσα κομματική αρχιτεκτονική, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ θα κληθούν να επιλέξουν ανάμεσα στο κόμμα και στις ιδέες τους.

Ταυτόχρονα, η διαμεσολάβηση της επικοινωνίας ανάμεσα στη «βάση» και στην «κορυφή» έχει ως αποτέλεσμα την περαιτέρω διαμεσολάβηση της επικοινωνίας ανάμεσα στο κόμμα και στην κοινωνία. Η αυτονόμηση των ηγετικών ομάδων εντός του κόμματος συνοδεύεται από την αυτονόμηση του κόμματος σε σχέση με τις κοινωνικές ομάδες τις οποίες υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Οι τόποι της διαχωρισμένης εξουσίας πολλαπλασιάζονται μεταδοτικά αλλοτριώνοντας το κόμμα από την κοινωνία, κι ακόμη περισσότερο θ’ αλλοτριώσουν την όποια κυβέρνηση και από το κόμμα και από την κοινωνία. Αυτή είναι μια διαδικασία που αναπόφευκτα δημιουργεί πολλαπλά σημεία έντασης και οι εντάσεις συσσωρεύονται στους αρμούς. Τα πρώτα σημεία που υποφέρουν, τα σημεία που υποφέρουν ήδη και που θα υποφέρουν ακόμη περισσότερο σε μία κυβέρνηση με τέτοια χαρακτηριστικά, είναι οι δίαυλοι ανάμεσα στα κοινωνικά κινήματα και στο κυβερνών πλέον κόμμα. Με απλά λόγια,  τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που τόσα χρόνια ήταν οργανικό κομμάτι των κινημάτων και πατούν με το ένα πόδι στο κόμμα και με το άλλο στην κοινωνία, θα αναγκαστούν να επιλέξουν: ή με το κόμμα ή με τα κινήματα.

Επιπλέον, αυτή τη στιγμή, στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, οι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις εκφράζουν έναν μπολσεβικισμό παλαιάς κοπής που καμία σχέση δεν έχει με το ελευθεριακό πρόταγμα για καθολική ελευθερία και ισότητα, ούτε βεβαίως και με τα σύγχρονα κινήματα χειραφέτησης και με το αίτημα για μια «δημοκρατία των από κάτω», όπως αυτά εκφράστηκαν ιδιαίτερα στις πλατείες το 2011. Ο μπολσεβικισμός το 2015 εξυπηρετεί την αναπαραγωγή του και μόνο.

Συνεπώς, υπάρχουν αυτή τη στιγμή σημαντικές για τα κινήματα δυνάμεις που θα κινδυνεύσουν στο επόμενο διάστημα να συντριβούν ανάμεσα στις μυλόπετρες του κυβερνητισμού και του ταυτοτικού ναρκισσισμού, αφού οι δυνατότητες εσωκομματικής πάλης έχουν εξανεμιστεί μαζί με την εσωκομματική δημοκρατία. Η πορεία των κοινωνικών κινημάτων, η διάνοιξη και υπεράσπιση του δημόσιου χώρου στο ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την αντοχή αυτών των δυνάμεων, από την προσήλωσή τους στην υπέρβαση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας –προσήλωση που αυταπόδεικτα κλονίζεται- και από τη δυνατότητα των εκτός των τειχών να δουν τις δυνάμεις αυτές ως κομμάτι της λύσης και όχι του προβλήματος, να τις αποδεσμεύσουν αντί να τις εγκλωβίσουν, να υπερασπιστούν τους ενδιάμεσους χώρους και χρόνους, τους μοναδικούς όπου θα υπάρξει οξυγόνο στο επόμενο διάστημα.

Σιαμανδούρας Σωτήρης

12/1/2015

---

[i] Βλ. Κιουπκιολής Αλέξανδρος, Για τα κοινά της ελευθερίας, Αθήνα, Εξάρχεια, 2014

[ii] Σιαμανδούρας Σωτήρης, Niccolò Machiavelli, Αμηχανία και Μηχανική, Ελευθερία και πολιτικός χρόνος στα θεμέλια της νεωτερικότητας, Αθήνα, Εξάρχεια, υπό έκδοση